„I odeszła chwała Pańska od progu domu, i stanęła nad Cherubinami. Gdy podnieśli Cherubinowie skrzydła swoje, a wzbili się od ziemi przed oczyma mojemi odchodząc, a koła przeciwko nim, i stanęli w wejściu bramy domu Pańskiego wschodniej, tedy chwała Boga Izraelskiego z wierzchu nad nimi była. Toć są one zwierzęta, którem widział pod Bogiem Izraelskim nad rzeką Chebar; i poznałem, iż to byli Cherubinowie. Po cztery twarze miał każdy z nich, i po cztery skrzydła każdy z nich, a podobieństwo rąk ludzkich pod skrzydłami ich. A podobieństwo twarzy ich było jako twarzy, którem widział u rzeki Chebar; także i oblicze ich takież było, i oni sami; każdy z nich prosto ku swej stronie chodził." (Biblia Gdańska 1632)
Taki był ich wygląd i każdy szedł prosto przed siebie
Chwała Pana jest „niespokojna”, szykuje się do drogi, jej zamiarem jest opuścić Świątynię oraz święte miasto Jeruzalem. Świadkami tych wydarzeń są cztery istoty żywe - cherubini, człowiek w lnianej szacie oraz prorok Ezechiel. To nie jest przyjemna wizja, to jest wstrząsający do głębi koszmar. Jak to ? Chwała Pana opuszcza Świątynię, przecież to nie możliwe? Niebawem, wizja zamieni się w rzeczywistość. Za pięć lat Boża chwała opuści Świątynie i Jerozolimę. Miasto zostanie spalone, mury zrównane z ziemią, a pozostali jeszcze ludzie pójdą do niewoli.
Dzisiaj w wielu miejscach mamy podobną sytuację. Ludzie odwracają się od Boga, lekceważą Prawdę, umniejszają ważność doktryn biblijnych, mieszają chrześcijaństwo z demoniczną duchowością New Age, wprowadzają do Świątyni liberalny uniwersalizm i relatywizm i są przekonani, że Bóg wszystko to zaakceptuje. Przecież jest Łaska – mówią, Pan nas nie opuści…
Chwała Pana i tak dużo zniosła. Bóg jest cierpliwy. Policzyliśmy, że od czasów Salomona mija około 400 lat oddalania się narodu wybranego od Pana Boga, pogrążania się w bałwochwalstwie, przewrotności, duchowym wszeteczeństwie i zadufaniu. Zamiast Boga pełno ludzkich programów, imitacji i substytutów. To wszystko oglądała chwała Boża, od czasów Mannassesa i Achaza chwała Boża praktycznie współdzieli swoje miejsce w Świątyni z „nowym” ołtarzem, z obrazami, posagami i z demoniczną liturgią ku czci ciał niebieskich i niejakiego Tammuza. Teraz cierpliwość Boża się kończy, a chwała Boża szykuje się do drogi… Cherubiny pójdą naprzód, a wraz z nimi Chwała Boża, nie będą się oglądać na boki, do tyłu. Mają wyraźny cel przed sobą, są prowadzeni przez Ducha, znają wolę Bożą i są jej posłuszni.
Ikabod, Odeszła chwała Boża od Izraela
Z dzisiejszym fragmentem pewien związek ma historia zapisana w 1 Sam. 4:17-22 Przeczytajmy ją. „A zwiastun odpowiadając, rzekł: Pierzchnął Izrael przed Filistyńczykami, wielką też lud poniósł klęskę, Także obaj twoi synowie, Chofni i Pinechas, zginęli, a Skrzynia Boża została wzięta. A gdy on wspomniał o Skrzyni Bożej, Heli spadł z krzesła na wznak obok bramy, złamał kark i umarł, gdyż był to mąż stary i ociężały. Przez czterdzieści lat był sędzią w Izraelu. A synowa jego, żona Pinechasa, była brzemienna i krótko przed rozwiązaniem. Gdy usłyszała wieść o zdobyciu Skrzyni Bożej i o zgonie swego teścia i męża, zległa i porodziła, gdyż zdjęły ją bóle porodowe. A gdy umierała, rzekły do niej kobiety, które obok stały: Nie bój się, gdyż urodziłaś syna. Lecz ona nic nie odpowiedziała i nie zwróciła na to uwagi. Nazwała natomiast dziecko Ikabod, mówiąc: Odeszła chwała od Izraela z powodu zdobycia Skrzyni Bożej i z powodu jej teścia i męża. Rzekła: Odeszła chwała od Izraela, gdyż zdobyta została Skrzynia Boża.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz