Ezechiela 44: 20-31

"Nie będą golili swej głowy ani nie będą zapuszczali włosów, ale będą dokładnie strzyc swoje głowy. Żaden kapłan nie będzie pił wina, gdy wejdzie na dziedziniec wewnętrzny.  Nie będą brali sobie za żonę ani wdowy, ani kobiety porzuconej, ale będą mogli pojąć za żonę dziewicę z Domu Izraela lub wdowę, która została wdową po kapłanie.  Będą pouczali lud mój [o różnicy] między tym, co jest święte, a tym, co jest nieświęte, i objaśniali o tym, co jest nieczyste, i o tym, co jest czyste.  Oni staną w sporze, aby sądzić. Będą go rozstrzygać według mojego polecenia. Będą przestrzegali moich praw, moich przepisów, wszystkich moich świąt i będą święcili moje szabaty.  [Żaden] nie zbliży się do człowieka zmarłego, aby się nie stał nieczystym. Mogą się jednak zanieczyścić [dotknięciem] zmarłego ojca, matki, syna, córki, brata i siostry, która nie była zamężną.  po jego oczyszczeniu odliczą mu siedem dni.  w dniu, w którym wejdzie do sanktuarium na dziedziniec wewnętrzny dla posługi w sanktuarium, złoży swą ofiarę przebłagalną za grzech - wyrocznia Pana, Jahwe. [Nie] będą mogli mieć dziedzictwa. Ja jestem ich dziedzictwem. Nie dacie im posiadłości w Izraelu. Ja jestem ich posiadłością.  Za pokarm będą mieli ofiary pokarmów: ofiarę przebłagalną za grzech oraz za winę. Do nich będzie należała każda rzecz ślubu zagłady w Izraelu.  Najlepsze ze wszystkich pierwocin wszystkiego, różnego rodzaju daniny wszystkiego ze wszystkich waszych danin będą należały do kapłanów. Najlepsze wasze ciasta dacie kapłanowi, aby na domach waszych spoczęło błogosławieństwo.  Kapłani nie będą jedli żadnej padliny ani [mięsa] rozszarpanego [przez dzikie zwierzęta] z ptaka lub z bydlęcia." Biblia Poznańska

Duchowa sterylność

W przepisach dotyczących służby dla kapłanów mamy wymienionych szereg czynności, co mogą lub czego nie mogą robić. Praktycznie to co czytamy powtarza się z zakresem czynności nakazanych i zakazanych kapłanom i lewitom za czasów Aarona. Ten kodeks mamy zapisany w Księdze Kapłańskiej głównie rozdział 10, 16 i 21, oraz w 14 rozdziale Księgi Powtórzonego Prawa.

Duchownym w Nowej Świątyni nie będzie wolno; nosić na służbie ubrań wywołujących poty, golić głowy, zapuszczać włosów, pić wina na służbie, nie mogli żenić się z wdowami (poza wdowami po kapłanach) i z kobietami rozwiedzionymi, nie mogli wychodzić na zewnątrz w świętych szatach. Nie będą mogli jeść żadnej padliny, ani mięsa rozszarpanego przez dzikie zwierzęta. Nie będą mogli zbliżać się i dotykać ciał ludzi zmarłych (za wyjątkiem najbliższej, spokrewnionej rodziny). Nie będą mogli mieć dziedzictwa. Generalnie duchowni mają się ubierać schludnie, dbać o swój wygląd zewnętrzny, nie zajmować się majątkiem, poprzestawać "na małym", jeść rzeczy czyste oraz wieść przykładne dla innych życie. To obowiązywało za czasów Mojżesza, i to będzie obowiązywać w przyszłości. To są wyznaczniki świętości duchownych w Świątyni Pana.

Przeczytajmy w tym kontekście słowa Pana Jezusa; ”Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.” Mateusza 5: 17,18 To jest bardzo ważny tekst, który pozwala nam myśleć o tym, że w przyszłości, do czasu dopóki nie przeminie niebo i ziemia. Myślę, że jest tutaj mowa o czasie końca Tysiącletniego Królestwa.

Mamy dzisiaj pod rozwagą kolejny fragment, w którym mocno zaakcentowano świętość, odrębność, oddzielenie od świeckości, czystość. Zauważyliście, że tutaj w ostatnich rozdziałach Księgi Ezechiela, w tym nad czym się ostatnio zastanawiamy, panuje duchowa sterylność. Nawet ołtarz miał być oczyszczony z grzechów. Ezechiela 43:20.  Kapłan przed rozpoczęciem służby w Świątyni musiał również się poddać procesowi oczyszczenie, uświęcenia; "Zaś w dniu, w którym wejdzie do Świątyni, do wewnętrznego dziedzińca, by pełnić służbę w Świątyni, niech złoży swoją ofiarę zagrzeszną." Ezechiela 44:27

W dzisiejszych rozważaniach nie może zabraknąć dwóch fragmentów z Nowego Testamentu. „Albowiem nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do uświęcenia.” 1 List do Tesaloniczan 4:4

" (...) i prostujcie ścieżki dla nóg swoich, aby to, co chrome, nie zboczyło, ale raczej uzdrowione zostało.  Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana,  bacząc, żeby nikt nie pozostał z dala od łaski Bożej" List do Hebrajczyków 12:11

Chcę być dobrze zrozumiany, nie osiągniemy świętości bez łaski Bożej, ale dzisiaj mamy taką tendencje  by nawet nie dążyć do uświęcenia... Liberalni teologowie mówią nam, Duch Święty wszystko za nas załatwi, wszystko usprawiedliwi, my nic nie musimy zrobić. Nie wysilaj się... Tymczasem Słowo zachęca nas, abyśmy dążyli do uświęcenia i czystego życia.

A lud mój uczyć będą co za różność między rzeczą świętą a splugawioną

Dalej w wierszu 23 czytamy, że kapłani będą uczyli Boży lud rozróżniać między tym, co święte, a tym, co świeckie, i będą go pouczali jak rozróżniać czyste od nieczystego. Kapłani by móc uczyć innych, sami powinni mieć zdolność rozróżniania. Czytamy o tym w Księdze Kapłańskiej 10:8-11 "I przemówił Pan do Aarona tymi słowy: (...)  abyście umieli rozróżniać między tym, co święte, a tym, co nie święte, między tym, co czyste, a tym, co nieczyste,  i abyście nauczali synów izraelskich wszystkich ustaw, które im ogłosił Pan przez Mojżesza."

Kapłani byli odpowiedzialni za nauczanie, za „nudne gderanie”, o tym co jest święte i czyste, co jest pospolite, świeckie, plugawe i nieczyste. Co jest miłe Bogu, a co jest dla Niego obrzydliwością. Mieli pokazywać wyraźną granicę, różnicę pomiędzy tymi dwoma światami. Mieli cierpliwie i konsekwentnie uczyć, objaśniać, zwracać ludziom uwagę na rzeczy niewłaściwe, wskazywać na różnicę. Przy okazji polskie napominać, pochodzi od przypominania… Starsi we wspólnotach Nowego Testamentu nauczali, Pan Jezus powiedział do uczniów...."Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego,  ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem." Mateusza 28:19,20 

Nawet zbawienna łaska Boża naucza nas. Apostoł Paweł napisał do Tytusa; "Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi,  nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli," Tytusa 2:11,12
"(...) ćwicz się natomiast w pobożności.  Albowiem ćwiczenie cielesne przynosi niewielki pożytek, pobożność natomiast do wszystkiego jest przydatna, ponieważ ma obietnicę żywota teraźniejszego i przyszłego.  Prawdziwa to mowa i warta chętnego przyjęcia;  gdyż trudzimy się i walczymy dlatego, że położyliśmy nadzieję w Bogu żywym, który jest Zbawicielem wszystkich ludzi, zwłaszcza wierzących.  To głoś i tego nauczaj." 1 List do Tymoteusza 4:7-11

To Ja jestem ich dziedziczną posiadłością

"Kapłani nie będą mieć dziedzictwa. Ja sam jestem ich dziedzictwem. Nie dacie im posiadłości w Izraelu. Ja sam jestem ich posiadłością." Piękny wiersz. Warto go zakreślić w Biblii, a nawet nauczyć się go na pamięć. Jak błogosławionym jest życie ze świadomością, że Pan jest moim dziedzictwem. Wystarczającym bogactwem jakie będzie posiadał kapłan to przywilej służenia Panu Bogu w Świątyni i "zasiadanie" przy Jego stole, przed Jego obliczem.W miejsce dóbr ziemskich pojawiają się dobra duchowe. Nie chodzi aby coś posiadać, ale aby mieć żywą relację z Panem Bogiem. Ja jestem własnością ich...

Pan Jezus powiedział; "nie od obfitości dóbr zależy czyjeś życie." Łukasza 12:15; oraz "Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie je mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje podkopują i kradną;  ale gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie podkopują i nie kradną.  Albowiem gdzie jest skarb twój - tam będzie i serce twoje." Mateusza 6:19-22

Apostoł Piotr napisał; "Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, ku dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu, jakie zachowane jest w niebie dla was," 1 Piotra 1:3,4

Najlepsze wasze ciasta dacie kapłanowi

"Najlepsze ze wszystkich pierwocin wszystkiego, różnego rodzaju daniny wszystkiego ze wszystkich waszych danin będą należały do kapłanów. Najlepsze wasze ciasta dacie kapłanowi, aby na domach waszych spoczęło błogosławieństwo."

Dalej czytamy o potrzebie dzielenia się dobrami z kapłanami. Skoro nie mają własności ziemi, muszą coś jeść, w coś się ubierać, gdzieś mieszkać. Duchowni w Nowej Świątyni mają być na utrzymaniu ludu, ale nie mogą bogacić się kosztem ludu, bo to już by było obrzydliwe w oczach Bożych. Tak postępowali kapłani tuż przed zburzeniem Jerozolimy. Nie mogą się koncentrować na luksusowych domach, samochodach, garderobach pełnych ekskluzywnych ubrań. Apostoł Paweł napisał; "I rzeczywiście, pobożność jest wielkim zyskiem, jeżeli jest połączona z poprzestawaniem na małym. Albowiem niczego na świat nie przynieśliśmy, dlatego też niczego wynieść nie możemy. Jeżeli zatem mamy wyżywienie i odzież, poprzestawajmy na tym. A ci, którzy chcą być bogaci, wpadają w pokuszenie i w sidła, i w liczne bezsensowne i szkodliwe pożądliwości, które pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie." 1 List do Tymoteusza 6:6-9 To są słowa napomnienia do dzisiejszych duchownych w kościołach i wspólnotach chrześcijańskich.

Dalej Paweł pisze do zboru w Koryncie; "Napisane jest właśnie w Prawie Mojżesza. Nie zawiążesz pyska wołowi młócącemu. Czyż o woły troszczy się Bóg,  czy też powiedział to przede wszystkim ze względu na nas? Bo przecież ze względu na nas zostało napisane, iż oracz ma orać w nadziei, a młocarz - /młócić/ w nadziei, że będzie miał coś z tego. Jeżeli więc my zasialiśmy wam dobra duchowe, to cóż wielkiego, że uczestniczymy w żniwie waszych dóbr doczesnych?  Jeżeli inni mają udział w waszej majętności, to czemuż raczej nie my? Nie korzystaliśmy jednak z tej możności, lecz znosimy wszystko byle nie stawiać żadnych przeszkód Ewangelii Chrystusowej.  Czyż nie wiecie, że ci, którzy trudzą się około ofiar, żywią się ze świątyni, a ci, którzy posługują przy ołtarzu, mają udział w /ofiarach/ ołtarza?  Tak też i Pan postanowił, ażeby z Ewangelii żyli ci, którzy głoszą Ewangelię.  Lecz ja z żadnego z tych praw nie skorzystałem." 1 Kor 9: 9-15

Cherem

Zatrzymajmy się na moment na wierszu 29. Mamy tutaj bardzo interesującą sytuację. Końcówka w BP wygląda następująco; „Do nich będzie należała każda rzecz ślubu zagłady w Izraelu” w BG ten wiersz brzmi; „także wszelka rzecz ofiarowana Bogu w Izraelu ich będzie.” W BW; „do nich należy wszystko, co jest obłożone klątwą w Izraelu”, Cylkow tłumaczy ten fragment w następujący sposób; "wszelkie też dobro zaklęte w Izraelu do nich należeć będzie."; natomiast w KJV, "and every dedicated thing in Israel shall be theirs." Biblia Pallotinum oddaje to w taki sposób; i każda ofiara cherem w Izraelu będzie ich."

Próba odpowiedzi na pytania, o jaką klątwę tutaj chodzi, i czy rzeczywiście o klątwę, co to jest ofiara cherem? prowadzi nas do Księgo Kapłańskiej 27:28,29; "Jeżeli kto poświęci co ze swej własności dla Pana jako cherem: człowieka, bydlę albo część gruntu dziedzicznego - to ta rzecz nie będzie sprzedana ani wykupiona. Każde cherem jest rzeczą najświętszą dla Pana. Żaden człowiek, który jest poświęcony dla Pana jako cherem, nie może być wykupiony. Musi on być zabity." BT

W Biblii Gdańskiej czytamy; "Każda jednak rzecz poślubiona, którą by kto poślubił Panu ze wszystkiego, co ma z ludzi, i z bydła, i z ról osiadłości swojej, nie będzie sprzedawana, ani odkupowana; bo wszelka rzecz poślubiona najświętsza jest Panu.Wszelkie bydlę poślubione, które się pod ślubem oddawa, od człowieka nie będzie odkupione, ale śmiercią umrze."  Natomiast w Biblii Warszawskiej jest mowa o klątwie; "Jednak wszystko, co jest obłożone klątwą, co ktoś przez zaklęcie poświęca Panu ze wszystkiego, co posiada - czy to będzie człowiek, czy bydlę, czy dziedziczne pole - nie może zostać sprzedane ani wykupione. Wszystko co jest obłożone klątwą, należy jako świętość nad świętościami do Pana. Każdy człowiek, który zostanie poświęcony przez obłożenie klątwą, nie może być wykupiony, lecz poniesie śmierć."

Podobnie rzecz ma się z wierszem z Księgi Liczb 18:14 "Wszystko, cokolwiek jest poślubione w Izraelu, twoje będzie." BG; "Wszystko co z ślubu oddawać będą synowie Izraelowi, twoje będzie." Biblia Wujka;  "Wszystko, co będzie obłożone klątwą w Izraelu, będzie do ciebie należeć." BW, BT Skąd takie różnice?

Cherem było ofiarą przeznaczoną dla Pana Boga w wyniku ślubowania. Moim zdaniem tłumacze powinni pozostawić ten wyraz bez polskiego odpowiednika. Cherem ma bowiem dwa znaczenia. Może to być coś oddzielonego i przeznaczonego, na mocy przysięgi (ślubowania), dla celów sakralnych. Z tego ślubu nie było odwrotu, ani wykupienia. Każda próba wycofania się ze ślubu, była karana śmiercią. Inaczej cherem w pierwszym znaczeniu oznacza poświęcenie kogoś, czegoś dla Pana Boga, w drugim znaczeniu oddanie, przeznaczenie kogoś lub czegoś na śmierć lub na zniszczenie. Było to coś w rodzaju klątwy. Stąd drugie znaczenie słowa cherem tłumacze oddają jako klątwa, zaklęcie.