Ezechiela 46: 13-24

"Codziennie rano ofiarujesz dla Jahwe na całopalenie baranka jednorocznego bez skazy. [Każdego] ranka złożysz go w ofierze.  Nadto jako ofiarę z pokarmów ofiarujesz co rano szóstą część efy i trzecią część hinu oliwy dla zwilżenia najprzedniejszej mąki, na ofiarę z pokarmów dla Jahwe. Jest to przepis nieustannej ofiary całopalenia.  Baranka, ofiarę z pokarmów i oliwę złożą co rano w ofierze jako nieustanną ofiarę całopalenia.  Tak mówi Pan, Jahwe: Jeśli książę da jakiś dar któremuś ze swych synów, będzie to dziedzictwo jego i jego dzieci, będzie to ich dziedziczna własność.  Jeśli zaś podaruje [coś] ze swego dziedzictwa jednemu ze swych sług, będzie to należało do niego aż do roku wyzwolenia, po czym powróci do księcia. Tylko jego [własność] dziedziczna, [dana] jego synom, pozostanie przy nich.  Książę nie będzie mógł wziąć z [własności] dziedzicznej ludu, pozbawiając go siłą jego własności. Ze swojej własności będzie wyposażał swych synów, aby nikt z mojego ludu nie został wyrzucony ze swojej własności.  Następnie wprowadził mię przez wejście, które znajdowało się z boku bramy, do świętych sal dla kapłanów, położonych po stronie północnej. Oto tam, w najdalej na zachód wysuniętym krańcu, była [wolna] przestrzeń.  powiedział mi: To jest miejsce, gdzie kapłani mają gotować ofiarę przebłagalną za winę i za grzech, gdzie mają piec ofiarę z pokarmów, aby nie musieli wychodzić na dziedziniec zewnętrzny, uświęcając [tym samym] lud. Potem wyprowadził mię na dziedziniec zewnętrzny i oprowadził mię po czterech rogach dziedzińca. Oto w każdym rogu dziedzińca znajdowało się podwórze.  w czterech rogach dziedzińca znajdowały się cztery ogrodzone podwórza, mające po czterdzieści [łokci] długości i trzydzieści szerokości. Te cztery podwórza miały jeden wymiar.  Wszędzie wokół tych czterech [podwórzy] znajdowały się ułożone [kamienie], a w dole tych ułożonych kamieni były paleniska.  I rzekł do mnie: To są kuchnie, gdzie służba świątyni gotuje żertwę ofiarną ludu." Tekst wg Biblii Poznańskiej

Każdego ranka jako ofiara ustawiczna

W tym fragmencie mamy kolejne informacje dotyczące składania ofiar. Teraz jest mowa o ofiarach codziennych. Będzie je składał wg jednych tłumaczeń książę, według innych ktoś nieokreślony. Jest to raczej ogólny przepis dla ludu. Różnica tłumaczeń jest między „będzie ofiarował” BG, czy „przygotuje”, a „ofiarujesz co rano” BP. W EIB ma „należy przygotować.”

„Tak winno się każdego rana składać owcę i ofiarę pokarmową, i oliwę jako ofiarę ustawiczną.” Każdego ranka jako ofiara ustawiczna. Będzie to czynność regularna, na zawsze, na wieki...

Każdy dzień w nowej rzeczywistości będzie zaczynał się od przyjścia przed oblicze Pana i złożenie Jemu ofiary całopalnej, i ofiary z pokarmów. O podobnej zasadzie, składania codziennej ofiary, rano i wieczorem, czytamy w Księdze Wyjścia 29:37-46. Przeczytajmy z uwaga ten fragment;

„Ołtarz stanie się świętością nad świętościami. Wszystko, co dotknie się ołtarza, będzie też święte. A to będziesz czynił na ołtarzu: Codziennie ofiarować będziesz stale dwa roczne jagnięta: jedno jagnię ofiarujesz rano, a drugie jagnię ofiarujesz przed wieczorem. Przy pierwszym jagnięciu także jedną dziesiątą część efy najprzedniejszej mąki pszennej, rozczynionej z ćwiercią hinu oliwy, a jako ofiarę z płynów ćwierć hinu wina. Drugie jagnię ofiarujesz przed wieczorem. Ofiarujesz je z taką samą ofiarą pokarmową i ofiarą z płynów jak rano - ku przyjemnej woni, ofiarę ognistą dla Pana. Będzie to stała ofiara całopalenia składana z pokolenia na pokolenie, przed Panem, przy wejściu do Namiotu Zgromadzenia, gdzie będę się spotykał z wami i tam rozmawiał z tobą. Objawię się tam synom izraelskim, a miejsce to będzie poświęcone moją chwałą. I poświęcę Namiot Zgromadzenia i ołtarz. Aarona zaś i jego synów poświęcę, aby byli moimi kapłanami. I mieszkać będę pośród synów izraelskich, i będę ich Bogiem. I poznają, żem Ja, Pan, ich Bóg, który ich wyprowadziłem z ziemi egipskiej, aby mieszkać pośród nich, Ja, Pan, ich Bóg.”

Książę nie weźmie niczego z dziedzictwa ludu

Kolejne wiersze mówią nam o darowiznach i zasadach dziedziczenia majątku księcia. Książę będzie mógł ofiarować dar ze swojego dziedzictwa swojemu słudze, pod warunkiem, ze będzie to należało do niego tylko do roku wyzwolenia (w roku jubileuszowym) , a potem wróci z powrotem do księcia. „bo dziedzictwo księcia może należeć wyłącznie do jego potomków."

Książę nie weźmie niczego z dziedzictwa ludu. Nie może nikogo ograbić, wykorzystując do tego swoja pozycję. Grabież i wyzysk są obrzydliwością w oczach Bożych, i jak zauważyliśmy wcześniej, takie niecne postępowanie książąt przyczyniło się do upadku Jerozolimy. Książę nie będzie mógł pozbawiać nikogo jego własności. Swoim synom na dziedzictwo może przekazać jedynie swoją własność, tak aby nikt z ludu nie był pozbawiony własności. Idea sprawiedliwości społecznej jest dość wyraźnie podkreślona w Księdze Ezechiela, a książę ma być gwarantem prawa i sprawiedliwości.

W ostatnich rozdziałach mamy mocno podkreśloną rolę księcia. Długo zastanawiałem się co ważnego Pan Bóg stara się nam w tym miejscu pokazać. Mamy tutaj idealny model społeczeństwa teokratycznego. Hebrajski wyraz נָשִׂיא ( nasiy') oznacza kapitana, wodza, głowę rodziny, naczelnika, szefa, księcia, czy tak jak w II Mojżeszowej 16:22, przełożonych zgromadzenia, zboru. To jest bardzo ważne miejsce w Biblii.

Każda władza ma prowadzić „lud” do „świątyni” przed oblicze Pana Boga. Każda władza ma stosować zasady prawa Bożego i sprawiedliwości, w tym sprawiedliwości społecznej.

Każda władza; prezydenci, ministrowie, kierownicy, dyrektorzy, członkowie rad nadzorczych, prezesi, majstrowie, królowie, „przełożeni zgromadzeń”, głowy rodzin, nie mogą wyzyskiwać i ograbiać „ludu ziemi”, mają za to prowadzić lud do Boga, stawać w „przedsionkach Pana”, zabiegać o świętość dla ludu, o oczyszczenie z grzechów i występków. To jest Boży porządek. To się Panu Bogu podoba. W takim społeczeństwie Pan Bóg pragnie zamieszkać.

”Lecz dla księcia wyznaczycie obszar z obu stron działu świętego i własności miasta, wzdłuż działu świętego i własności miasta, po stronie zachodniej ku zachodowi, po stronie wschodniej ku wschodowi, a co do długości - odpowiednio do długości jednego z działów plemion od granicy zachodniej do granicy wschodniej kraju. Będzie to jego własność w Izraelu, aby moi książęta już nie uciskali mojego ludu, lecz pozostawili domowi izraelskiemu pozostałą ziemię według jego plemion. Tak mówi Wszechmocny Pan: Dość tego, książęta Izraela! Zaniechajcie gwałtu i ucisku, a wykonujcie prawo i sprawiedliwość! Zaprzestańcie wywłaszczać mój lud, mówi Wszechmocny Pan.” Ezechiela 45: 7-9

Pomieszczenia kuchenne

Prorok Ezechiel wraca do oglądania Świątyni. Kontynuuje: „Potem wprowadził mnie wejściem, które było z boku bramy (północnej wewnętrznej), do hal świątyni, zwróconych ku północy, przeznaczonych dla kapłanów; a tam było miejsce całkiem w tyle w kierunku zachodnim.” Na terenie świętym, bezpośrednio sąsiadującym ze Świątynia oraz z pomieszczeniami dla kapłanów, najdalej na zachód znajdowała się kuchnia dla kapłanów.

Opis jest tutaj zbyt lakoniczny, co nie pozwala nam na dokładne zilustrowanie położenia oraz wyglądu tych zabudowań. Większość planów okazuje nam dwa zabudowania (miejsca) kuchenne położone symetrycznie po obu stronach Świątyni. Ale mogło to być tylko jedno zabudowanie gdzieś po stronie północno – zachodniej (najdalej na zachód) dziedzińca wewnętrznego

W tym miejscu, w tym pomieszczeniu kapłani będą gotować mięso ofiar przebłagania za grzech i za występek, a także będą piec ofiarę pokarmową. Będą to robili na terenie dziedzińca wewnętrznego, żeby nie musieli wychodzić na dziedziniec zewnętrzny, przez co powodowaliby uświęcenie ludu.

Na terenie Świątyni Przyszłości, znajdowały się jeszcze inne kuchnie. Czytamy, że były one usytuowane w rogach dziedzińca zewnętrznego. W każdym rogu dziedzińca było podwórko, mały dziedziniec o wymiarach 7,5 x 16 m, odgrodzony murem, a w nim, tuż przy murze, wokoło były rozmieszczone kamienne paleniska z kominami (co sugerują biblie rosyjskie).

Przewodnik Ezechiela informuje: „To są paleniska, na których słudzy świątyni będą gotować ofiary ludu.” Ofiary pokutne i zagrzeszne będą gotowane w kuchniach kapłańskich usytuowanych na dziedzińcu wewnętrznym. Pozostałe ofiary ludu będą gotowane przez służbę świątyni (lewitów, którzy oddalili się od Pana Ez. 44 10-12) w „kuchniach”, na wielu paleniskach usytuowanych w czterech narożnikach dziedzińca zewnętrznego. W ciekawy sposób ostatni wiersz tłumaczy nam Cylkow; „oto mieszkanie kucharzy, gdzie warzyć mają obsługujący przybytek rzeźne ofiary ludu.”