Ezechiela 36:16-20

"Jahwe powiedział do mnie te słowa: Synu człowieczy, gdy Dom Izraela mieszkał w swej ziemi, swym postępowaniem i swymi czynami uczynił ją nieczystą. Ich postępowanie wobec mnie było jak miesięczna nieczystość [kobiety].  Wylałem przeto mój gniew na nich za krew, którą rozlali w kraju, i za ich bożki, które ją uczyniły nieczystą.  Rozproszyłem ich między narody i rozrzuciłem po krajach. Osądziłem ich według ich postępowania i według ich uczynków.  Gdy przybyli do narodów, dokąd zawędrowali, zbezcześcili moje święte Imię, gdyż mówiono o nich: Oni są ludem Jahwe, a musieli opuścić Jego kraj." Biblia Poznańska

Wylałem przeto mój gniew na nich...

W Ezechiela 36:6 czytamy; "Oto Ja w mojej żarliwości i w mym gniewie powiedziałem, ponieważ znosiliście zniewagę narodów.  Tak przeto mówi Pan, Jahwe: Przysięgam. Zaprawdę, te narody, które są wokół was, one poniosą swą hańbę.” Inne tłumaczenie oddaje; „Oto mówiłem z zapalczywością i z oburzeniem.” Dosłowne tłumaczenie tego wiersza wyraża Bożą furię przeciwko wrogom narodu wybranego. W języku hebrajskim użyto tutaj słówek 'qin'ah i chemach', co oznacza zazdrosną zapalczywość, jad, gorliwą wściekłość czy furię. Biblia KJV używa tutaj słowa ‘my fury’. Dosłowne tłumaczenie tego wiersza wyraża Bożą furię przeciwko wrogom narodu wybranego.

Podobny wyraz mamy użyty w wierszu 36:18; „Wylałem przeto mój gniew na nich za krew, którą rozlali w kraju, i za ich bożki, które ją (ziemię izraelską) uczyniły nieczystą. Tutaj jest mowa o zapalczywym gniewie Bożym skierowanym już nie na narody, ale na Izraela. Izrael swoim ohydnym postępowaniem zasłużył na srogi gniew Pana Boga, ponieważ prowokował Go do zazdrości i do zapalczywego gniewu. Czy dzisiejszy Izrael zasługuje na gniew Boży?

Obecnie mówi się wiele o miłości Bożej, lub tylko o miłości Bożej. Bóg Ciebie kocha niezależnie jakim jesteś i co robisz. Niektórzy porównują Boga do mamusi, która wszystkich trzyma na swoich kolanach i głaszcze po główkach. Teologowie sprytnie wyrywają wersety, a nawet całe księgi z kontekstu Biblii i budują w naszych umysłach niewłaściwy, fragmentaryczny wizerunek Pana Boga. Boga który się nie gniewa.

Wizerunek ten jest bardziej zbliżony do wierzeń dalekowschodnich, ocierający się nawet o wyobrażenia Boga w New Age. Tymczasem Biblia mówi o miłości Boga, o Jego Łasce i miłosierdziu, ale także o tym, że Bóg jest sprawiedliwy, surowy, a Jego gniew jest zapalczywy. Ktoś powie, dobrze, ale to Bóg Starego Testamentu jest tym, który się gniewa, Jezus Chrystus w Nowym Testamencie jest już innym Bogiem. Takie postawienie tej kwestii jest zakłamaniem prawdy biblijnej. W Księdze Objawienia widzimy, że Baranek (jagnię), ten dotąd łagodny, „cichy i pokornego serca”, gniewa się. I nie jest to tylko zwykłe zagniewanie, ale o jest tam mowa również, tak jak u Ezechiela o furii, o gniewie zapalczywym. Jeden z południowo koreańskich teologów napisał: „Mówienie o miłości i miłosierdziu staje się wypaczone i powierzchowne, jeśli zapomni się o Jego gniewie.” Księgi Ezechiela i  Objawienia nie pozwalają nam o gniewie Bozym zapomnieć.

Zacytuję kilka fragmentów mówiących o Gniewie Bożym. Jest ich w Biblii o wiele więcej. Chcę pokazać, że to nie jest temat marginalny, ale ważny i Bóg chciał abyśmy poznali Go również z tej strony. 

„Rzekł jeszcze Pan do Mojżesza: Patrzę na lud ten i widzę, że jest to lud twardego karku. Teraz zostaw mnie, żeby zapłonął mój gniew na nich. Wytracę ich, a ciebie uczynię wielkim ludem. Lecz Mojżesz łagodził gniew Pana, Boga swego i mówił: Dlaczegóż, Panie, płonie gniew twój przeciwko ludowi twojemu, który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej wielką siłą i ręką potężną?” 2 Moj. 32:9-11

„Nie pójdziecie za innymi bogami, za bogami ludów, które są naokoło was, Gdyż pośród ciebie jest Pan, Bóg twój, Bóg zazdrosny. Niechaj więc nie zapłonie przeciwko tobie gniew Pana, Boga twego, by cię nie wytępił z powierzchni ziemi. Nie będziesz kusił Pana, Boga swego, jak kusiliście go w Massa. Pilnie będziecie przestrzegać przykazań Pana, Boga waszego, jego nakazów i ustaw, które ci nakazał. Będziesz czynił to, co jest prawe i dobre w oczach Pana, aby ci się dobrze powodziło, abyś wszedł i objął w posiadanie tę piękną ziemię, którą Pan przysiągł twoim ojcom,” 5 Moj. 6:14-18

„Lecz gdy mięso było jeszcze między ich zębami, zanim zostało ono spożyte, zapłonął gniew Pana przeciwko ludowi. Pan zadał ludowi bardzo ciężki cios. Miejsce to nazwano Kibrot-Hattaawa (Groby Rozkoszy), gdyż tam pogrzebano ludzi pożądliwych.” 4 Moj. 11:33-34

„I rozgorzał gniew Pana na Izraela, i sprawił, że tułali się po pustyni przez czterdzieści lat, aż wyginęło pokolenie, które czyniło zło w oczach Pana.” 4 Moj. 32:13

„Służcie Panu z bojaźnią i weselcie się, Z drżeniem złóżcie mu hołd, Aby się nie rozgniewał i abyście nie zgubili drogi, Bo łatwo płonie gniewem. Szczęśliwi wszyscy, którzy mu ufają!” Ps. 2:11-12

„Straszny Ty jesteś! Któż się ostoi przed obliczem twoim, Przed siłą gniewu twego?” Ps. 76:8

„Spuścił na nich zapalczywość swego gniewu, Popędliwość, zaciekłość i utrapienie, Poczet aniołów zagłady. Dał upust gniewowi swemu, Nie ochronił od śmierci duszy ich, A życie ich wydał zarazie.” Ps. 78:49-50
W Psalmach znajdujemy ponad 50 miejsc na temat Gniewu Bożego, u proroka Izajasza ponad 30 wersetów, u Jeremiasza około 40, u Ezechiela około 30 miejsc. To bardzo dużo. Nie sposób zacytować je wszystkie tutaj, bo byśmy ugięli się pod ich ciężarem. „Któż się zdoła ostać ?

„Przeto zapłonął gniew Pana przeciwko jego ludowi i wyciągnął swoją rękę przeciwko niemu i uderzył weń, tak że zadrżały góry, a ich trupy leżały jak gnój na ulicach. Mimo to nie ustawał jego gniew, a jego ręka jeszcze jest wyciągnięta.” Izaj. 5:25

„Ja sam tłoczyłem do kadzi, bo spośród ludów żadnego nie było ze mną; a tłoczyłem ich w gniewie i deptałem ich w zapalczywości tak, że ich sok pryskał na moją szatę i całe moje odzienie zbryzgałem. Ustanowiłem bowiem dzień pomsty i nadszedł rok mojego odkupienia.” Izaj. 63:3-4

„Bogiem żarliwym i mściwym jest Pan. Mściwy jest Pan i pełen gniewu. Mści się Pan na swoich wrogach i wybucha gniewem na swoich nieprzyjaciół. Pan jest cierpliwy i pełen łaski, lecz na pewno sprawi, że winny nie ujdzie bezkarnie. Jego droga jest w burzy i wichrze, a chmura jest prochem pod jego nogami.” Nahum 1:2-3

„Bliski jest wielki dzień Pana, bliski i bardzo szybko nadchodzi. Słuchaj! Dzień Pana jest gorzki! Wtedy nawet i bohater będzie krzyczał. Dzień ów jest dniem gniewu, dniem ucisku i utrapienia, dniem huku i hałasu, dniem ciemności i mroku, dniem obłoków i gęstych chmur, Ani ich srebro, ani ich złoto nie będzie mogło ich wyratować w dniu gniewu Pana, bo ogień gniewu Pana pochłonie całą ziemię. Doprawdy, koniec straszną zagładę zgotuje wszystkim mieszkańcom ziemi. Sof. 1:14-15,18

„Dlatego oczekujcie dnia - mówi Pan - w którym wystąpię jako oskarżyciel. Bo mam zamiar zgromadzić narody, zebrać królestwa, aby wylać na nie swoją popędliwość, cały żar swojego gniewu. Zaprawdę, cała ziemia będzie pożarta ogniem mojej żarliwości.” Sof. 3:8

„Lecz oni nie chcieli usłuchać, odwrócili się do mnie plecami i zatkali uszy, aby nie słyszeć. Zatwardzili swoje serca jak diament, aby nie musieć słuchać zakonu i słów, które Pan Zastępów posyłał do nich przez swego Ducha za pośrednictwem dawnych proroków. Dlatego Pan Zastępów wybuchnął wielkim gniewem.” Zach. 7:11-12

„Albo może lekceważysz bogactwo jego dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania cię prowadzi? Ty jednak przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga, Który odda każdemu według uczynków jego” Rzym. 2:4-6

„Nie możecie pić kielicha Pańskiego i kielicha demonów; nie możecie być uczestnikami stołu Pańskiego i stołu demonów. Albo czy chcemy Pana pobudzać do gniewu? Czyśmy mocniejsi od niego?” 1 Kor. 10:21-22

„Umartwiajcie tedy to, co w waszych członkach jest ziemskiego: wszeteczeństwo, nieczystość, namiętność, złą pożądliwość i chciwość, która jest bałwochwalstwem, Z powodu których przychodzi gniew Boży.” Kol. 3:5-6

„Zanim staniecie się jak plewa, którą wiatr unosi, zanim was dosięgnie żar gniewu Pana, zanim zaskoczy was dzień gniewu Pana! Szukajcie Pana, wszyscy pokorni ziemi, którzy wypełniacie jego prawo! Szukajcie sprawiedliwości, szukajcie pokory, może się ukryjecie w dniu gniewu Pana.” Sof. 2:2-3

W Księdze Objawienia 19:15,16 czytamy, że; „On sam też tłoczy kadź wina zapalczywego gniewu Boga, Wszechmogącego”; θυμου και της οργης του θεου του παντοκρατορος (thymou kai tēs orgēs tou theou tou pantokratoros) wzburzenia, szału i gniewu Boga Wszechmogącego Wszechwładcy, Boga Zastępów.
Słowo θυμου (thymou) znaczy wściekłość, wzburzenie, gniewny nastrój, gwałtowny wybuch gniewu, gniew z pasją, silne emocje, intensywny gniew, zapalczywy, natomiast οργης (orgēs) znaczy po prostu gniew, działanie w afekcie, oburzenie. W Objawieniu czytamy jeszcze o kielichu pełnym wina zapalczywego gniewu Bożego (Obj. 14:10; 16:19), o wielkiej tłoczni gniewu Bożego (Obj. 14:19; 19:15 ), o wylaniu złotych czasz pełnych gniewu Bożego (Obj. 15:7; 16:1).

Zbezcześcili moje święte Imię, 

a ziemię swymi czynami uczynili nieczystą

Izrael zasłużył na zapalczywy Gniew Boży. Rozdział 36 Księgi Ezechiela jest krótkim streszczeniem niechlubnej historii Izraela, który pobudził Pana Boga do gniewu a przez swoje obrzydliwe czyny splugawił ziemię Izraela. Pan Bóg mówi do proroka; "Synu człowieczy, gdy lud Izraela mieszkał w swojej ziemi, splamił ją swoim postępowaniem i swoimi czynami."

W dzisiejszym fragmencie, w wierszu 20 czytamy, że Izrael nie był dobrym świadectwem dla okolicznych narodów. Najpierw dla tych które pokonał w zwycięskim marszu do Ziemi Obiecanej, a później dla narodów do których został zesłany w niewolę.

Przychodząc do narodów, hańbili tam moje święte imię. Mówiono bowiem o nich: «Oni są ludem PANA, lecz opuści Jego kraj». Dla pogańskich narodów to nie Izrael poniósł dotkliwą porażkę,ale  klęskę poniósł „słaby” Bóg Izraela, który „umarł” z chwilą zburzenia świątyni i wymazania Państwa Izrael z politycznych map ówczesnego świata.

Rozdział ten jest  łącznikiem pomiędzy niechlubną historią potomków Abrahama, ich rozproszeniem a historią odnowy dzięki której naród ten będzie, zgromadzony na swojej ziemi i obficie błogosławiony przez Pana na wieki. Można powiedzieć, że rozdział ten jest punktem granicznym  między starym Izraelem a nowym, odbudowanym przez Boga.

W tym przełomowym rozdziale Pan Bóg przypomina obrzydliwe czyny jakie popełniali Izraelici. Za te czyny Izraelici musieli opuścić splugawioną, zbezczeszczaną przez siebie ziemię. Ziemię, która nawet przesiąkła krwią ofiar pomordowanych współobywateli. Za te wszystkie obrzydliwe czyny Pan Bóg wylewa swoje święte oburzenie na Izraela, zgodnie z tym co zapowiadał przez proroków.

"I obrócę Jeruzalem w gruzy, w legowisko szakali, a miasta judzkie zamienię w pustynię, gdzie nikt nie mieszka. Który mąż tak jest mądry, aby to zrozumieć, i do kogo przemówiły usta Pana, aby to oznajmił, dlatego ginie ten kraj, jest wypalony jak pustynia, tak iż nikt tamtędy nie przechodzi?  A Pan rzekł: Dlatego że porzucili mój zakon, który im dałem, nie słuchali mojego głosu i według niego nie postępowali, lecz kierowali się uporem swojego serca i szli za Baalami, jak ich nauczyli ich ojcowie. Dlatego tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto Ja nakarmię ich, to jest ten lud, piołunem i napoję ich wodą zatrutą,  i rozproszę ich między narodami, których nie znali ani oni, ani ich ojcowie, i poślę za nimi miecz, aż ich wytracę." Jeremiasza 9: 10-15